مسابقه داستان کوتاه

جوی در سیل خون

مهرداد رشيدي

روبر دوانو (Robert Doisneau) یکی از مفاخر عکاسی فرانسه است که در دهه­ی­ ۱۹۳۰ با استفاده از دوربین عکاسی لایکا، در خیابان‌های پاریس عکاسی می‌کرد. وی یکی از تأثیرگذارترین عکاسان قرن بیستم و از پیشگامان فوتوژورنالیسم به‌شمار می‌آید. روبر دوانو غالباً به خاطر عکاسی خیابانی­اش شناخته شده و معروف‌ترین عکس او «بوسه در کنار هتل دِویل» (۱۹۵۰) می‌باشد.

در سال 2022 مدیر نمایشگاه عکس پاریس فوتو از من به­ عنوان خبرنگار و منتقد عکاسی خواست 20 عکس سیاه و سفید را از پاریس قدیم انتخاب کنم و به کمک کارشناسان هوش مصنوعی آن­ها را رنگی کنم. نتیجه­ی جوی در سیل شگفت­انگیز بود. پالتو، کفش و کلاه دختر قرمز پررنگ بود. عجیب­تر آن­که آن­چه در جوی جاری بود قرمز تیره بود. احتمالا این ترکیب رنگ قرمز، روبر دوانو را وسوسه کرده تا این عکس را بگیرد هر چند که می­دانسته دوربین لایکا او قادر به ثبت این هارمونی نیست. از همکار قدیمی­ام که در پاریس دیلی کار می­کرد خواستم که آرشیو سال 1932 را بررسی کند. هفته­ی بعد همکارم تماس گرفت و مرا به دفتر کارش دعوت کرد. پاکتی را که روبر دوانو در سال 1932 برای پاریس دیلی فرستاده بود نشانم داد. در پاکت چهار عکس و یک نامه بود. روبر دوانو از سردبیر خواسته بود هر چهار عکس را با هم چاپ کند.

او اسم مجموعه را Gutter in flood of blood «جوی در سیل خون» گذاشته بود. یکی از عکس­ها از کشتارگاه بود. سر گاوی در گیوتین بود و تیغه­ی گیوتین بالا بود. جلوی گیوتین تشت بزرگی پر از خون بود. در عکس دیگری، سه کارگر در حال خالی کردن تشت بزرگ در جوی بودند. عکس آخر اما دوباره از دختر بود. این عکس از روبه­رو بود و دختر به جوی نگاه می­کرد و گریه می­کرد. روبر دوانو در توضیح این عکس نوشته بود این عکس را زمانی گرفتم که به دختر گفتم چه چیزی در جوی جاری است. قرار شد نامه­ای به مدیریت پاریس دیلی بزنم و خواهش کنم که کپی عکس­ها را در اختیارم قرار بدهند. فقط توانستم در زمانی که دوستم پشت به من بود با موبایل از عکس دیگر دختر، عکس بگیرم. هوش مصنوعی با ترکیب دو عکس، چهره­ی دختر را بازسازی کرد. به کمک نرم افزار دیگری، حدود چهره­ی دختر در سن 30، 40 و 50 سالگی ترسیم شد. تصویر 30 سالگی دختر به گوگل داده شد تا تمام تصاویر مشابه را پیدا کند. نتیجه­ی معناداری پیدا نشد. تصویر 40 سالگی امتحان شد. گوگل از آرشیو مجلات قدیمی، تصویر زنی را پیدا کرد که در سال 1969 در سن 42 سالگی در تصادف رانندگی مرده بود. اسمش کِلوتید بروشه بود. بروشه در سال 1964 با کمک دوستانش انجمنی تاسیس کرده بودند برای آگاهی رسانی درباره­ی معایب مصرف گوشت حیوانات از زوایای مختلف. در سال 1968 او به عنوان یکی از ده زن تاثیرگذار فرانسه به انتخاب مجله­ی فرانس سوسایتی برگزیده شد. او توانسته بود 20 درصد مصرف سالیانه­ی گوشت را در پاریس کاهش دهد. گاوداری­های کوچک ورشکست شده بودند و کمابیش موج تعطیلی به گاوداری­های بزرگ هم رسیده بود. اسم 7 بنیانگذار دیگر انجمن را جستجو کردم. یکی از آن­ها در مصاحبه­ای گفته بود که بعد از مرگ بروشه، پیشنهادی از طرف یکی از گاوداری­ها به نام******** دریافت کرده بودند که در ازای دریافت پول، فعالیت­های خود را متوقف کنند اما آن­ها تصمیم گرفتند راه بروشه را ادامه دهند. چهار نفر از آن­ها با فاصله­ی کمی بعد از بروشه تصادف کرده بودند و از سه نفر دیگر هیچ ردی نبود. این گاوداری در سال 1998 نام تجاری خود را به************ تغییر داد و هم­ اکنون نیز یکی از بزرگترین گاوداری­های پاریس است. هفته­ی پیش وکیل این شرکت با من تماس گرفت تا جلسه­ای با هم داشته باشیم.

پی­نوشت نویسنده: اگر هم اکنون مشغول خواندن این مقاله هستید باید بدانید که من در تصادف رانندگی کشته شده­ام و سردبیر به قول خود عمل کرده است. او آخرین نسخه­ی مقاله را که پیش خود داشته، چاپ کرده است.

پی­نوشت سردبیر: تصمیم گرفته شد که این مقاله با حذف نام­هایی که می­تواند تبعات حقوقی برای مجله داشته باشد منتشر شود.

Powered by Froala Editor